Met zelfhulpboeken is iets raars; als je ze nodig hebt, helpen ze je niet en daarna heb je geen zin meer om ze te lezen. Dus ondanks alle lovende recensies en geweldige verkoopaantallen, kon De moed van imperfectie van Brené Brown mij geen hart onder de riem steken. Ook het boek met de cryptische – of nietszeggende – titel 10-10-10 van Suzy Welch met als veelbelovende ondertitel 10 minuten, 10 maanden, 10 jaar: een levensveranderende formule bereikte niet wat ik gehoopt had: een kant en klaar recept om zorgeloos en succesvol door het leven te gaan.
De ellende met zelfhulpboeken is dat ze altijd net de plank lijken mis te slaan. Althans, wat jouw persoonlijke situatie betreft dan. Zelfhulpboeken lijken telkens nét niet over jou te gaan, de geschetste problemen zijn nét even anders dan in jouw situatie en de geboden oplossing is nét niet de oplossing waar jij mee uit de voeten kunt. Gelukkig is het lezen van zelfhulpboeken alleen al wel enigzins troostrijk. Het doornemen van de recensies en de ervaringen van anderen met het boek doet al een sprankje hoop bij je aanwakkeren. Heb je dan ook nog besloten het boek aan te schaffen, dan voel je je weer ietsje beter. Een warm gevoel van verwachting stroomt door je lijf en het leven ziet er meteen weer wat rooskleuriger uit.
Wat overigens wel een goed zelfhulpboek is, maar eigenlijk niet als zodanig bedoeld, is Leer ons stil te zitten van Tim Parks. Gekweld door onverklaarbare lichamelijke pijnen gaat hij op zoek naar gezondheid en genezing, en vooruit gaandeweg ook naar zingeving. Dit alles vindt hij niet, maar de zoektocht brengt hem toch verlichting. Tim Parks is een geweldige schrijver en dit boek is een van zijn beste werken. Door de stijl en vorm en de verrassende aanpak, krijg je hier niet alleen een geweldige leeservaring van maar ook nog eens een heel goed gevoel. Je hebt niet geleerd om stil te zitten en het licht heb je ook niet gezien, maar je hebt wel een briljant boek gelezen!
